Glad i liturgi?

Variasjonen er stor når det gjeld form og stil i måten å tilbe Gud i ulike kristne forsamlingar.

Innreiing og møblering i gudshusa avslører mykje: Når miksepulten er større enn altaret; når ein forseggjord talarstol er det mest dominerande inventaret; når slagverket er det mest iaugefallande møbelet; om veggane er nakne eller pynta med bibelske bilete - seier det ein del om det åndelege livet på staden.

Vi har ein rik tradisjon med det vakre ordet ’bedehus’. Men det er sjeldan bønealtaret er meir synleg enn talarstolen. At Guds ord, forkynning og undervisning står sterkt, er ein opplagt rikdom. Men var det ikkje noko meir?

Etter som avstanden mellom folkekyrkje og kristenfolk har vokse seg til dels uoverstigeleg her til lands, har mange fått det travelt med forsamlingsbygging. Kristenmiljø som hadde vent seg til kun å vere ’attåt’ folkekyrkja, måtte til å ta ansvar for heile breidda av forsamlingsliv: gudsteneste, dåp, konfirmasjon, vigsel, gravferd m.m.

Tenk om fleire i denne tida hadde fått opp augene for rikdomen i den liturgien som har fylgd kristen gudstilbeding frå starten til våre dagar! Fått erfare djupnene i dei liturgiske bønene. Blitt rikare av å oppdage at Gud er større enn alt det eg og vi kan prestere og formulere.

Liturgien er det vakre fartøyet som fører kvardagsmenneske inn i den heilage Guds nærleik, som gir ord og bilete til å fasthalde sanningar om både himmel og jord, som gir bønelivet same breidde og høgde som truslivet.

Det er liturgien som lyftar og ber tilbedinga vår, lærer oss å be og set oss fri frå eigne prestasjonskrav.

Somme hamrar og bankar og diktar og formar og vil lage veltilpassa liturgiar som folk skal kjenne seg heime i. Men Kyrkja sin liturgi er ikkje oppteken av å vere moderne og veltilpassa. Han er overlevert oss gjennom generasjonar og århundre og spreidd i alle himmelstrøk. Han er utprøvd, brukt og gjenbrukt. Han har bevist at han fungerer.

Det er ikkje moderne å innrøme at det gamle er best. Sjølv når ein vil vere bibeltru, vert gjerne dei liturgiske formene påfallande heimesnikra når dei skal vere av nyare dato. Liturgien har si historie. Han er komen til oss som hjartespråket til truande menneske som Lukas og Paulus, Basilius og Benediktus og mange andre kjende og ukjende.

Kva kunne ikkje hende om kristne leiarar sette seg saman for å trengje djupare inn i liturgisk spiritualitet, for å lytte til dei som kjenner historia og lære av dei mest erfarne.

Ottar Mikael Myrseth

biskop i Den nordisk-katolske kyrkja

(Tidligere på trykk i Dagen)